سحر به بوي نسيمت به مژده جان سپرم
اگر امان دهد امشب فراق تا سحرم

چو بگذري، قدمي بر دو چشم من بگذار
قياس کن که منت از شمار خاک درم

بکُشت غمزه‌ي خون‌ريز تو مرا صد بار
من از خيال لب جانفزات، زنده‌ترم

گرفت عرصه‌ي عالم، جمال طلعت دوست
به هر کجا که روم آن جمال مي‌نگرم

به رغم فلسفيان بشنو اين دقيقه ز من
که غايبي تو و هرگز نرفتي از نظرم